متن استاد محمد تهامی نژاد در ارتباط با «رخداد تازه مستند» نشست 37
در نیمه راه پله های آن رخداد تازه
دوستان عزیز در آستانه نوروز از جانب خودم وهمکارانم در فیلم سینمای ایران، روح انگیز سامی نژاد، اوانس اوگانیانس، ابراهیم مرادی، حبیب الله خان مراد ، میرزا ابراهیم خان عکاس باشی و حتی شخص مظفر الدین شاه که تابلوی روی پشت بام کاخ گلستان را آفرید از شما متشکرم به خاطر لحظاتی را که بر آراستید و مهربانی ای را که در زمستان، بر ما روا داشتید. اما سخن را که پوریا جهانشاد آغاز کرد، فهمیدم رازی درآن دیدارهست؛ در طوماری که باز می شد، مهربانی موج زد؛ چهره دکتر بهرنگ صدیقی بر پرده فراموشم نمی شود. پر صلابت و مهربان بود و هریک سخن به یادگار گفتید؛ مهندس محمدرضا حائری معمار و شهر ساز بر آراسته و راوی اندیشه ایرانشهر، خانم آذر تشکر جامعه شناس، فرشاد فدائیان، دکتر علیرضا قاسم خان و رخشان بنی اعتماد در آن شب مخملی و گرم بر من منت نهادید. آقای دکتر ضابطی جهرمی با پیام خود، عطر مهربانی افشاندید و هنگامی که خانم مهندس نیلوفر نیکسار لوح پله ها را آوردند، زبانم بند آمد. چه مهربانانی، برای این لحظه کوشیده بودند؛ آن که در نیومدیا، پوستر فراهم ساخت، دوستانی که چای برپا کردند. آن که شیرینی خرید، گربه ای بین صندلی ها که لباس رنگین اش را پوشیده بود. آن همتی که چراغ را روشن نگه داشت؛ آن که صندلی های سفید را چید، سعید رشتیان، روبرت صافاریان و مهدی باقری که شادمانانه آمده بودند. آن دختر جوان که قطره ای اشک در نی نی چشمانش می دوید وآن ها که در من می نگریستند و شاهد فضایی بودند که خود هر دم می آفریدند. یک بار دیگر از پوریا جهانشاد، رضا حائری، شیرین برق نورد و دوستان جوان متشکرم که از آن دیدار، خاطره ای رنگین ساختند. هنوز در ذهنم از پله های بلورین آن رخداد تازه بالا می روم.
منبع: گروه رخداد تازه مستند