به راستی می خواهیم که سینمای مستندمان و این عشق بی پایان ما به آن را ببینند؟
می خواهیم از حاشیه سینمای داستانی نیمه جان و سریال های آبکی تلویزیون ملی بیرون بیاییم؟ می خواهیم ببینند که چه طور بزرگ میشویم؟ که قدر ببینیم و اعتبار بیشتری برای بلند پروازی هایمان قائل شوند؟
معتقدم راهی جز این نداریم که پیش از همه، توسط خودمان جدی گرفته شویم.اول باید بیاموزیم که برخالف آن دیدگاهی که نهادهای دولتی و جشنواره هایشان به ما القا کرده و می‌کنند، فیلم مستند تنها عرصه رقابت و زورآزمایی نیست. باید این ضرورت ساده و بنیادی را دریابیم که شغل ما نیز کاربردی در جامعه دارد. این ضرورت را که به رویکردها و دیدگاه های دیگری نیز نیازمندیم. ما نیازمندیم در یک چرخه مستمر و باثبات فیلم هایمان نمایش داده و مطالعه و تفسیر شوند و به گونه ای قابل دسترسی، آرشیو و طبقه بندی گردند. ما به مخاطب واقعی نياز داریم.
ما نیازمند صنعتی واقعی هستیم که در آن مانند هر حرفه دیگری عرضه و تقاضا و نیازهای بازار باشد که راهمان را مشخص کند و نه سلیقه ی مدیر این و آن جشنواره یا سفارش دهندهای دولتی با عمری اندک و محدود.
جدا از اینها باید بیاموزیم که چگونه قدر داشته هایمان را بدانیم. باید از ستاره ها و قهرمانهای خودمان قدردانی کنیم. اما به راستی قهرمانان رسانه ما که هستند؟
بی شک پز و افتخار این لقب تنها ما فیلمسازان را در برنمی گیرد. من شخصاکسی را قهرمان رسانه ام می بینم که بیش از آن‌که به خودش بیاندیشد، به نیازهای این حرفه آگاه باشد و دلش برای تداوم آن بتپد. کسی که سعی دارد با دیدی تحلیلی، سنتهای نسلهای گوناگون را به همدیگر برساند و فضایی هرچند اندک برای مطالعه جدی مستندها فراهم آورد. کسی که بی مصلحت اندیشی، کاستی ها و کمبودهای حرفه مان را پیش چشم می آورد و بدون تکیه بر مشتی آمار نمایشی، پیشرفت هایمان را ثبت کند.
با چنین توصیفاتی، بی شک اولین اسمی که به ذهن می آید، محمد تهامی نژاد است. اگر به حق، برای ابراهیم گلستان و کامران شیردل و بزرگانی دیگر نقش پدران سینمای مستندمان را قائلیم، باید که همین منزلت را برای تهامی نژاد در جایگاه اولین ادیب سینمای مستندمان به جای بیاوریم. نقش مطالعاتی موثر او در طول این سه دهه به طرز خوشایندی همواره سر از سینمای مستند درآورده و مقالات و یادداشتهای بی شمارش حاکی از عشق عمیق او به مباحث متنوع این سینمای به ظاهر حاشیه ای اند. او در زمانهای که خیلی ها می‌کوشند شهرت گزاف رسانه ای برای کارهای نکرده شان دست و پا کنند، به کنج دلنشین خودش کوچ کرد تا
به راستی کاری برای این سینمای کوچک کرده باشد. یادگار سفرهای طولانی و مبارزه های مدام او، اکنون توشه راه آینده سینمای مستند ماست. خوشحالم که توانستیم نشان دهیم ما قدر می دانیم یکی از خوش قامت ترین آدمهای سینمای مان را.
خوشم به این‌که آدمهای درجه یک هنوز با ما هستند و ما اجازه داریم در کنارشان گام برداریم.
منبع : سایت و مستند